Sunday, April 15, 2012

એ પોતે પથરાઈ ગઈ પાથરણામાં


ટેરવાઓ ફસડાઈ પડ્યા આંગણામાં,
ટકોરો કેમ દઉં હવે હું ધારણામાં ?

હીંચે ઘોડિયું દઈ હાલરડા કાલા ઘેલા,
એ બાળક જે કાલ હતું પારણામાં.

અર્થ ભારનો આજ એ સમજાય મને,
માં જે લઇ લેતી'તી ઓવારણામાં.

હોય છે આશ કોઈ જે તરી જાય કાંઠે,
બાકી બળ જરી હોતું નથી તરણામાં.

ખોટ એની પૂરવા દોટ મૂકે સાગર ભણી,
ઇચ્છાઓ જે રહી ગઈ'તી ઝરણામાં.

સુરજ બોણીનો ઉગ્યો નહિ ત્યાં રાત પડી,
એ પોતે પથરાઈ ગઈ પાથરણામાં.

અંતરના ભમ્મરકુવે ઘડયા હશે કો મનસુબા,
મોટી ભૂલો આમ થાય નહિ અજાણતામાં.

- મેહુલ મકવાણા, અમદાવાદ, ૧૬ / ૦૧ / ૨૦૧૨


No comments :

Post a Comment